Na niewielkim wzniesieniu we wsi Siedlęcin zachowała się do naszych czasów w prawie niezmienionej formie średniowieczna wieża obronna. Powstała ona na początku XIV wieku. Została wzniesiona na planie czworoboku, o wymiarach 22,2 na 14,35 m, wysokości 19 m, zbudowana z kamienia o grubości murów wynoszących 2 metry, podpiwniczona wieża miała pierwotnie trzy kondygnacje i otoczona była fosą. W XV wieku wieżę podwyższono o jedną kondygnację. Wieża jest nakryta czterospadowym dachem. Wejście do wieży jest ozdobione gotyckim portalem. Pierwsza i druga kondygnacja podzielone są na mniejsze pomieszczenia, zaś dwie następne są jednoprzestrzenne. Parter służył celom gospodarczym, na 1 piętrze mieściła się kuchnia i pomieszczenie mieszkalne pana zamku. Trzecia kondygnacja, bogato zdobiona ściennymi malowidłami pełniła funkcję reprezentacyjną, a na czwartej mieszkała załoga zamku. Właśnie te malowidła ścienne w sali na drugim piętrze są najcenniejszym elementem wieży. Odkryte w latach osiemdziesiątych XIX wieku malowidła powstały w latach 1320-1340. Wykonano je na suchym tynku barwnikami roślinnymi, nie jest znany ich autor. Są to najstarsze w Polsce malowidła o tematyce świeckiej. Centralną postacią jest św. Krzysztof, patron podróżnych, po obu jego stronach przedstawione są sceny dworskie i rycerskie. We wnękach okiennych nad ławami przedstawione są herby właścicieli wieży.
W XVIII wieku po południowej stronie wieży dobudowano budynek mieszkalno- gospodarczy i zasypano część fosy, a wieża służyła jako spichlerz.
gotyckie malowidła