Pierwsza wzmianka o drewnianym grodzie położonym wśród podmokłych łąk pochodzi z 1317 roku. Na jego miejscu w 1422 roku wybudowano murowany z cegły, zamek rycerski. Zbudowany był na planie prostokąta, na południowej stronie stała czworoboczna wieża, a po północnej budynek mieszkalny. W końcu XV wieku ówcześni właściciele zamku, Zedditzowie przebudowali zamek w stylu renesansowym. Następnie zamek należał do rodziny Oppersdorff, później do księcia legnickiego, rodziny Schoeeich i ponownie do legnickiego księcia. W latach 1548-50 i 1580-82 książę Fryderyk IV rozpoczął rozbudowę zamku. W pierwszym etapie w obrębie zamku gotyckiego postawiono nowe, zbudowane w stylu renesansowym budynki, a w drugim etapie rozbudowy dobudowano od strony wschodniej budynek mieszkalny, a całość otoczono niskimi murami obwodowymi. W 1612 roku zamek został zniszczony w czasie wojny trzydziestoletniej przez Szwedów. Odbudowę rozpoczęto w 1658 roku, z inicjatywy siostry księcia wołowsko-legnickiego, Ludwiki. Od 1675 roku należał on do Habsburgów, a od 1742 do 1820 roku do Hohenzollernów. W 1945 roku zamek został częściowo zniszczon