Zamek Grodno

   Zamek górujący nad okolicą wybudowany został na szczycie góry Choina (450 m n.p.m.). Najstarsze dzieje zamku nie są znane. Tradycja przypisuje wybudowanie zamku księciu Bolesławowi Wysokiemu w 1198 roku, a rozbudowę pod koniec XIII wieku księciu Bolkowi I. Zamek Grodno podobnie jak i inne okoliczne zamki: Radosno , Rogowiec i Nowy Dwór, strzegł granicy księstwa świdnicko-jaworskiego z Czechami. Najstarsza historyczna wzmianka o zamku pochodzi z 1315 roku i wymienia ona jako zarządzającego zamkiem burgrabiego Kyliana. Książę Bolko II w połowie XIV wieku rozbudował zamek. W posiadaniu książąt świdnicko-jaworskich zamek pozostawał do śmierci księżnej Agnieszki w 1392 roku. Po włączeniu księstwa świdnicko-jaworskiego do Czech, zamek był własnością królów czeskich, a następnie przeszedł w ręce prywatne. Na początku XV wieku zamek należał do rycerza Mühlheim, który pałał się rozbojem, a od 1429 do 1463 roku do Georga Mühlheim. Następnie zamek do roku 1535 pozostawał własnością rodziny von Czettritz, kiedy to Herman von Czettritz sprzedał go Hobergom, do których należał przez dziesięć lat. W 1545 zamek kupił od wdowy po Cristopherze I von Hoberg Matthias von Logau (Maciej z Łagowa ­ starosta księstwa świdnicko-jaworskiego) i przystąpił do jego rozbudowy. Do gotyckiego zamku górnego został dobudowany renesansowy zamek dolny.  Rozbudowę dokończył jego syn Georg (Jerzy) w roku 1587, przy pomocy swojego brata Kaspra, biskupa wrocławskiego. W czasie rozbudowy od strony północnej dobudowano drugi dziedziniec, a na osi wjazdowej trzeci z bramą mieszkalną. Na budynku bramnym zachowały się pochodzące z 1570 roku bardzo ciekawe sgraffita, oraz zegar słoneczny z 1716 roku. W czasie wojny trzydziestoletniej zamek został zdobyty przez Szwedów, którzy mocno go zniszczyli. W roku 1680, kiedy właścicielem zamku był Jan Eben, zamek był oblegany przez zbuntowanych chłopów. Do zbrojnego buntu doszło na tle nadmiernych powinności dworskich. Dopiero pomoc wojska sprowadzonego ze Świdnicy przerwała oblężenie. Bunt został krwawo stłumiony. Następni właściciele nie dbali o stan zamku, który stopniowo zaczął popadać w ruinę. Opuścili go ostatecznie w 1774 roku. Od tego czasu zamek ulegał coraz większemu zniszczeniu. W 1789 zawaliła się ściana południowa i zachodnie skrzydło mieszkalne. W 1869 od uderzenia pioruna spłonęła wieża. Od całkowitej ruiny uratował zamek wrocławski profesor Johann Büsching, który był właścicielem zamkowych ruin od 1823 roku do swej śmierci w roku 1829. Już w sierpniu 1824 roku rozpoczął pierwsze prace konserwatorskie. 

Odnowiono wówczas wieżę i mury, a w odnowionych ruinach rozpoczęła działalność restauracja. W 1840 roku spadkobiercy profesora sprzedali zamkowe ruiny Friedrichowi von Burghaus, który w 1856 roku sprzedał je baronowej Emilii von Zedlitz und Neukirch. W posiadaniu tej rodziny zamek pozostał do końca II wojny światowej, a ostatnim jego właścicielem był Hans Dittrich Zedlitz und Neukirch. Rodzina ta przeprowadziła prace konserwatorskie w latach 1868-69, a w roku 1904 zrekonstruowano sgraffita na budynku bramnym. Po wojnie na zamku były kilkakrotnie przeprowadzane prace konserwatorskie.